Po redaktohet Gegërishtja (paragraf)

==Nëndialekte==
Gegërishtja në vetvete ka 2 nëndialekte, që gjeografikisht ndahen te [[lumi Shkumbin]]. [[Gegerishtja veriore]] shtrihet në të djathtë të Matit: në Mirditë, në Pukë, në Lumë, në Has, në malesinë e Gjakoves, në Kosove, në Maqedonin  , në Dukagjin, në Malesi të Madhe (në të dy anet e kufirit), në Shkodër e në rrethinat e saj, në krahinën e Krajes dhe të Ulqinit; ndërsa [[gegerishtja jugor]]e shtrihet në të majtë të Matit: në zonat e Elbasonit, të Durresit, të Tironës, të Kavajës, të Krujës, të Matit, të Lurës, të Peshkopisë e të Maqedonisë Perendimore, prej Dibre deri në Shkup e Kumanove. 
"Kufiri natyror" në mes të gegërishtes dhe [[toskë]]rishtes është [[Lumi Shkumbin]] në Shqipëri, që përshkon Shqipërinë e mesme nga lindja në perëndim.Duke vazhduar më tej me ndarjen dialektore të dialektit gegë, vihen re grupe të mëdha të folmesh që kanë karakteristikat e mëposhtme:

===Gegnishtja verilindore===

Grupet e vjetra kl,gl janë reduktuar në k,g: klumsht-kumsht, gluni-guni.

Emrat mashkullorë që mbarojnë me k,g,h kur shquhen marrin mbaresën-i: mik-miki, zog-zogi,krah-krahi.

Koha e pakryer formohet me mbaresën -shna (ardhshna) për vetën e parë dhe -ke (ijke) për vetën e tretë njëjës

(vrajke).

===Gegnishtja veriperëndimore===

Grupet e vjetra "kl-gl", kanë dhënë përkatësisht në "kj-g'j": klumsht-kjumsht, gluni-g'juni.

Grupi "fsh" është thjeshtuar në "sh": kjofsha-kjosha.

Rrjedhorja e emrave femërorë njëjës të shquar del me -et: mish lopet.

Veta e parë shumës e foljeve, koha e kryer e thjeshtë, del me -me, kurse veta e tretë me -ne: dulme, dulne.

===Gegnishtja qendrore===

Zanorja "i" e theksuar ka dhënë "ej, aj, oj": shpi-shpaj.

Zanoren "y", në këto të folme, e gjejmë "i" dhe "e": gjymës-gjims: krypë-kripë

Bashkëtingëllorja "g" është kthyer në "gj": gur-gjur; giuha-gjuha

===Gegnishtja jugore (e Shqipërisë së Mesme)===

Ka si veçori përdorimin e përemrave pronorë im, ime, tem, teme, jot, jote, tat, tate: çuni im, goca ime, çunin tem, gocën teme, çunin tat, gocën tate.

Në shumicën e të folmeve të Shqipërisë së Mesme '''dh''' ([[ð]]) shqiptohet gjithmonë si '''ll''' ([[ɫ]]). p.sh.  shkruhet "madh" ([mað]) për t'u shqiptuar "moll" ([mɔɫ]). Kjo veçori ndodh edhe në shumë dialekte të [[Labërisë]].

Zanorja '''i''', ndonjëherë e gjejmë si '''y''', në raste si: shpyrt (shpirt), vrymë (vrimë), qylym (qilim), kryp (kripë), fryk (frikë) etj. Kjo dukuri shfaqet edhe në disa të folme të [[Myzeqesë]].

Një tjetër ngjashmëri me Shqipërinë Jugore është edhe reduktimi i '''u'''-së (kur zanorja është e patheksuar) në '''ë''' kur është para -'''ll'''. p.sh. kumbëll, kukëll, etj., të cilat në të shquar e humbasin plotësisht edhe ë-në, duke dhënë kuklla, kumblla etj. Kjo ngjashmëri shtrihet në zona si [[Myzeqe]], [[Berat]] e [[Mallakastër]].

Bashkëtingëllorja '''h''' ndonjëherë bëhet '''f''', kjo veçori nuk formohet rregullisht, është vetëm një tipar dallues etimologjik. p.sh. nroft (ngrohtë), ftoft (ftohtë), nxeft (nxehtë), shof (shoh), njof (njoh), rraf (rrah), gjynof (gjynah) kref (krehë) etj.

Ka si veçori përdorimin i aoristit sigmatik: u lodhsh (unë u lodha), u lash (unë u lava), u vrash (u vrava), u bosh (unë u bona).

forma të rasës vendore: n'malt, n'kotunt, n'shpit.